Sesli Hikayeler

Yoksul Keloðlan’ýn bir ineði varmýþ. Besili mi besili. Ne kadar yaramaz kiþi varsa köyde gözleri bu inekte. Ýkide bir keserlermiþ Keloðlan’ýn yolunu - Sende akýl mý var bire keleþ oðlan, Ne besleyip duruyorsun bu buzaðý vermezi? Kes de þölen çek etiyle bize, hem atana rahmet okur, hem de çýkarýp üç beþ kuruþ veririz sana. Sen de bu parayla gider doðurgan bir inek alýrsýn kendine. Aðzýndan girmiþler, burnundan çýkmýþlar Sonunda “eh” dedirtmiþler Keloðlan’a. Kesilmiþ, þiþe geçirilmiþ besili inek. Nar gibi kýzartýlmýþ...

Bir varmýþ, bir yokmuþ. Yüksek kayalýklarda yaþayan bir kartal varmýþ. Bu kartal, bütün kartallar gibi geniþ kanatlarýyla yükseklerde süzülür, keskin gözleriyle avýný görür ve güçlü pençeleriyle de avýný yakalarmýþ. Gözüne kestirdiði hiçbir avý da kaçýrmazmýþ. Günlerden bir gün yükseklerde süzülüp, keskin gözleriyle kendine uygun bir av bakýyormuþ. “Bu defa þöyle büyük bir þey avlamalýyým" diye içinden geçirmiþ. Tam o sýrada aþaðýda bir ceylan yavrusu görmüþ. Önce tereddüt etmiþ. Çünkü bu av onun için biraz büyükm...

Bir varmýþ bir yokmuþ. Zamanýn birinde Kýrakya diye Suyu ve yeþilliði bol bir þehir varmýþ. Pýnarlar fýþkýrýrmýþ her yanýndan Ancak burayý çok kötü kalpli Sadok adýnda bir kral yönetirmiþ. Bu adam kendi halkýna eziyet eder Onlarý köle aibi çalýþtýrýrmýþ. Çocuklarý da hiç sevmezmiþ. Bunun için Kýrakya þehrine Çocuk parký bile yaptýrmamýþ. Günlerin birinde Kýrakya þehrine, Çok uzaktan demir kuþ gelmiþ. Bir mektup býrakmýþ Sadok'a Samalika kralý Buþat’tan Söyle diyormuþ çok uzak þehrin kralý; "Bizim suyumuz tükenmek ü...

Bir varmýþ, bir yokmuþ. Adý bilinmeyen uzak daðlarýn ardýnda, hiç kimsenin duymadýðý bir ülke varmýþ. Bu ülkede insanlar büyük büyük iþler yaparlarmýþ; daha doðrusu öyle olduðunu zannederlermiþ. Ýþleri büyük olunca, her anlarý çok yoðun olurmuþ. Artýk kimse kimseyi görmez olmuþ ülkede... Sabah erkenden uyanan halk, iþbaþý yapar; akþama kadar iþinin baþýndan ayrýlmazmýþ. Dedik ya; büyük iþlerin adamlarýymýþ onlar!.. O yüzden, ne doðarken, ne de batarken; onlarý hiç ilgilendirmezmiþ güneþ... Ne bahar geldiðinde kýrla...

Yaþlý çoban sürüsünü otlatmak için yaylaya çýktýðýnda tepeye yakýn bir elma aðacýnýn altýnda dinlenir ve eðer mevsimiyse, onunla konuþarak: "Hadi bakalým evladým, derdi. Bu ihtiyarýn elmasýný ver artýk". Ve bir elma düþerdi, en güzelinden, en olgunundan. Yaþlý adam sedef kakmalý çakýsýný çýkartarak onu dilimlere ayýrýr ve küçük bir tas yoðurtla birlikte ekmeðine katýk ettikten sonra, babasýndan kalan Kur'an'ýný okumaya koyulurdu. Çoban, bu aðacý yirmi yýl kadar önce diktiðinde sýk sýk sular, bunun için de büyükçe...

Þirin bir orman köyünde Hakan ve Gökhan adýnda iki kardeþ yaþarmýþ. Hakan iyi huyluymuþ, Gökhan ise baþýna buyrukmuþ. Bu yüzden pek anlaþamazlarmýþ. Bunlar, büyüklerinden ormanýn arkasýnda güzel bir bahçe olduðunu duymuþlar. Ýki kardeþ, bir gün bu bahçeye gitmeye karar vermiþler. Gökyüzüne uzanan aðaçlarýn gölgelediði patikada ilerlerken yolun ikiye ayrýldýðýný fark etmiþler. Orada konaklamakta olan bilge bir adama sormuþlar: Hangi yol iyidir? Bilge adam ciddî bakýþlarla onlarý süzmüþ. Sonra þöyle cevap vermiþ:...

Pek eskiden, Güneþ, Ay ve horoz gökte hep birlikte yaþarlarmýþ. Güneþle Horoz birbirlerini çok sever, çok iyi geçinirlermiþ. En ufak bir anlaþmazlýk bile olmazmýþ aralarýnda. Ama ay, Horoz’dan hiç hoþlanmaz, fýrsat buldukça onu tartaklar, elinden gelen kötülüðü geri koymazmýþ. Güneþ yeryüzünü aydýnlatmak için yola çýkýp, gözden uzaklaþtý mý, Ay baþlarmýþ Horoz’a buyruklar vermeye. Onu uþaðý gibi kullanýr, her iþini gördürürmüþ. Horoz, Ay’a hizmet ederken elinden gelen bütün gayreti gösterirmiþ. Ama Ay gene de ...

Bir varmýþ bir yokmuþ... Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Develer tellal iken, pireler berber iken Ben babamýn beþiðini týngýr mýngýr sallar îken... Birden ip koptu, beþik devrildi, babamýn kafasý yarýldý Eyvah, kaç kaçabilirsen dön köþeyi... Neyse sözü fazla uzatmayalým, masaldýr bunun adý, kaçýrmayalým tadýný... Hayvanlar aleminde tilkilerin ne kadar zeki ve kurnaz olduðunu bilirsiniz. Amaaa... "Çokbilmiþ"i diðerlerinden ayýran bir özelliði vardý, biraz aptaldý... Biraz mý? Aslýnda biraz daha... ...

Ýyi huylu, temiz ahlâklý iki kardeþ, babalarýndan kalan çiftlikte birlikte çalýþýrlardý. Her günün sonunda bu iki genç kazandýklarý ürünleri ve kârlarýný eþit olarak bölüþürlerdi. Gençlerden biri evliydi; diðeri ise henüz evlenmemiþti. Günün birinde evli olmayan kardeþ kendi kendine: “Mahsulümüzü ve kârýmýzý eþit olarak bölüþmemiz hiç hakça deðil” diye düþündü. “Ben yalnýzým ve pek fazla þeye ihtiyacým yok” Bu düþünceler zihninde olgunlaþarak bir karara vardý; her gece dýþarý çýkýp dolu bir çuvalý gizlice aðabeyini...

Adamýn biri, gül sularýnýn ve güzel kokularýn yapýlýp satýldýðý bir çarþýdan geçerken düþüp bayýlývermiþ. Çarþý esnafý koþuþup adamý ayýltmak için seferber olmuþ. Kimi gülsuyu koklatmýþ, kimi misk-i amber. Fakat, adam, tam kendine gelecekken, güzel kokularý aldýkça tekrar bayýlýyormuþ. Kimse ne yapacaðýný bilememiþ. O sýrada, adamýn kardeþi oradan geçiyormuþ. Akýllý ve tecrübeli adam, aðabeyinin neden bayýldýðýný anlamýþ ve bir miktar deri bulup ona koklatmýþ. Þaþýlacak þey, adam derinin kokusunu alýr almaz kendin...

Evde bir telaþ bir telaþ. Kurban bayramýna iki gün kaldý ya, annem ve anannem “Yok bayram alýþveriþi idi, yok bayram temizliði idi" diye yoruldular. Ben de boþ oturmadým elimden geldiðince yardým ettim elbet. Þimdi de birlikte televiz-yonda Kabe'yi tavaf eden hacýlarý izliyoruz. Ne kadar kalabalýk! Hac önemli bir görev olsa gerek. Ananem ne zaman 1 Kabe' sözü duysa gözleri nemlenir. Elinde ne varsa býrakýr. Ellerini açar ve "Yüce Allah'ým. Bana tekrar o mübarek yerleri görmeyi nasip et" der. "Ne kadar da kalaba...

Bir varmýþ, bir yokmuþ. Bir zamanlar üç arkadaþ varmýþ. Bir gün beraber ormana yürüyüþe çýkmýþlar. Ormanda dar patikalar arasýnda yürürken öndekinin ayaðýna bir þiþe çarpmýþ. Durup merakla þiþeye bakmýþlar. Öyle ya, ormanýn ortasýnda bir þiþenin ne iþi olabilir ki. Þiþeyi kaldýrýp incelerken birde ne görsünler? Ýçinde bir cin onlara bakýyor. Þiþedeki cin, üç arkadaþý gördüðüne çok sevinmiþ. Hemen onlara yalvarmaya baþlamýþ; Lütfen, bana yardým edin. Beni bu þiþenin içinden çýkartýn. Eðer beni kurtarýrsanýz, hep...

Bir varmýþ bir yokmuþ Çok önceleri yoksul bir adam varmýþ. Bu adamýn uzun zaman boyunca Sevineceði bir çocuðu olmamýþ. Hep dua ediyormuþ çocuðu olsun diye. Sonunda Allah duasýný kabul etmiþ Adama bir evlat vermiþ. Çok sevinmiþ çocuðu olduðuna Ancak sevgisi öylesine çokmuþ ki Çocuk büyürken yaptýðý hatalara karsý hiç sesini çýkarmaz ve uyarmazmýþ. Bir gün eve bir ekmek getirmiþ. Nereden getirdin diye sormamýþ Sevinmiþ bir de onunla Oturup yemiþler afiyetle Baþka bir gün de para getirmiþ Hem de hiç çalýþmadan, ...

Büyük aðaçlarla dolu bir ormanda yaþayan, kendi halinde bir kaplumbaða varmýþ. Bu kaplumbaða, þartlar ne olursa olsun mutlu olmanýn bir yolunu bulurmuþ. Bunu da hayata iyi yönlerinden bakarak baþarýyormuþ. Baþýna ne gelirse gelsin, onda iyi bir taraf bulabiliyormuþ. Kýsacasý kaplumbaða, iyimserliðiyle mutlu bir yaþam sürüyormuþ. Havanýn sýcak olduðu bir gün, ormanda gezintiye çýkmýþ. Kaplumbaða, þarkýlar söyleyerek dolaþýyormuþ. Dolaþýrken susamýþ ve su aramaya koyulmuþ. Saatlerce aramasýna raðmen, içecek bir da...

Geylan sokaklarý, çocuklarýn neþe içinde bir o yana bir bu yana koþarak oynarken çýkardýklarý seslerle yankýlanýyordu. Çocuklardan biri: - Hey Abdülkadir!.. Sen de gel bize katýl, dedi bir kenarda düþünceli bir þekilde oturan çocuða. - Benim caným oynamak istemiyor. Ben eve gitmek istiyorum. Abdülkadir, arkadaþlarýnýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda yerinden kalktý ve eve doðru yürümeye baþladý. Abdülkadir’in yaþý ufaktý, ama idealleri büyüktü. Baðdat’a giderek ilim öðrenmek ve insanlara faydalý olarak Allah’ýn rýz...